Tags
Antonie Kamerling, Beautiful, Boek, Depressie, Dood, Gevoel, Hart, Innemend, Intens, Isa Hoed, Kracht, Leven, Lezen, Liefde, Life, Live, Love, Mooi, Must, Power, Prachting, Read, Toen ik je zag
“Ik dacht nooit aan morgen, vandaag was lang genoeg
Totdat ik jou zag, en ik dacht ineens aan morgenvroeg
Ik hield niet van de liefde, voor mij was er geen vrouw
Totdat ik jou zag, en ik hield zomaar ineens van jou”
Wat een prachtig nummer… Nog steeds krijg ik iedere keer kippenvel als ik het liedje hoor. Het raakt me om de een of andere reden zo erg van het begin tot het einde. Heel bijzonder.
Hetzelfde geldt voor het boek Toen ik je zag. Ik ben net klaar met lezen en ik vond het prachtig. Een heel innemend verhaal wat bijzonder mooi en gedetailleerd wordt verteld. Heftig is ook een beschrijving die er uitstekend bij past.
Het is een heel oprecht en diepgaand boek, wat op geen enkel moment overdreven of dramatisch wordt. Isa Hoes vertelt over haar leven, over het leven van Antonie en over hun leven samen. Dit doet zij zo verschrikkelijk openhartig. Ik heb hier echt onwijs veel respect voor. Wat vreselijk knap dat zij dit allemaal zo heeft durven, willen en kunnen vertellen. Ze laat de sprookjeskant van hun liefde en hun leven zien, maar ook de donkere kant die de buitenwereld eigenlijk nooit zag.
Ik moet heel eerlijk zijn en zeggen dat het kwalitatief gezien niet één van de best geschreven boeken is, maar het gevoel dat erin verscholen zit maakt alles goed. Het maakt dat je het boek in een keer wil uitlezen en dat je je echt een beetje Isa voelt.
Naast de beschrijvingen van haar, zijn en hun leven en gebeurtenissen heeft zij af en toe haar gedachtegang opgeschreven. Daarin vertelt zij hoe zij er nu op terug kijkt, met welke vragen zij zit en wat ze nu anders ziet of voelt. Een heel mooi aspect aan dit boek! Het maakt het nog even een stukje persoonlijker.
Het is een boek wat je echt raakt en wat je aan het denken zet. Het boek begint met een hoofdstuk waarin Isa een hartverscheurende, maar prachtige scène over hoe de zelfmoord van Antonie is gegaan. Iedereen wist dat het nu ging gebeuren, iedereen had er vrede mee en het gezin heeft liefdevol afscheid van elkaar genomen.
Ze eindigt dit hoofdstuk echter met: “Ik zou willen dat het zo gegaan was. Maar zo ging het niet.” En dan begint het werkelijke verhaal.
Vanaf de eerste ontmoeting op de set van Goede Tijden, Slechte Tijden tot aan haar leven nu, zonder Antonie. Al lezende kom je er vervolgens achter dat hun leven en de dood van Antonie helemaal niet zo rooskleurig was.
Het boek laat zien hoe moeilijk het leven is als je met een depressie moet leven en tevens als je met een depressief persoon moet leven. Het allermooiste aan het verhaal vind ik dat de liefde tussen Isa en Antonie ondanks alles zo sterk is. Zo krachtig. Heel mooi, echt heel erg mooi. Het is echt de rode draad in hun leven. Dat is hun houvast. Geweldig mooi en innemend.
Kortom, lees het boek!!! Niet omdat het zo’n sterk geschreven verhaal is, maar omdat het recht vanuit het hart komt. Omdat je even moet slikken als je het leest en omdat het je meerdere kanten aan een verhaal, een leven, laat zien. Doen!!!